Można powiedzieć, że historyczny Budda Siakjamuni (563 – 483 p.n.e.) był jednym z największych znanych ludzkości joginów, który zrealizował w pełni ścieżkę radża-jogi (raja-yoga). I choć Budda ostatecznie odrzucił autorytet Wed i wypracował własną ścieżkę, zanim usiadł pod drzewem bodhi, poświęcił wiele czasu jodze, w tym również hatha-jodze. Ta praktyka z pewnością wywarła na jSiaikjamuniego duży wpływ i ostatecznie doprowadziła go do wyzwolenia.
Wielokrotnie wspominałem, że hatha-joga jest osiąganiem harmonii przez jednoczenie przeciwnych energii: „ha” i „tha”. Kluczowym momentem w życiu Buddy był ten, gdy odrzucił skrajną ascezę po usłyszeniu słów, którymi nauczyciel muzyki instruował swego ucznia:
„jeśli napniesz strunę zbyt mocno – pęknie, jeśli za słabo – nie wyda żadnego dźwięku”.
W tej właśnie chwili jogin Siakjamuni zrozumiał istotę nauk jogi i wkroczył na drogę środka – drogę pełnej harmonii. Odżywił wyniszczone zbytnią ascezą ciało i usiadł do ostatecznej medytacji.
Znamienny jest fakt, że początki buddyzmu przypadają na okres, w którym prawdopodobnie kształtowała się również w pełni dojrzała nauka radża-jogi, wyłożona ostatecznie w Jogasutrach (datowanych na II w p.n.e.). Nauki jogi królewskiej są w wielu punktach zbieżne z naukami buddyzmu, a w tradycji buddyjskiej do dzisiaj moim zdaniem przetrwał autentyczny przekaz praktyk jogi sięgający czasów jogi klasycznej.
(zdjęcie pobrano z wyszukiwarki Google)