W swej genialnej książce „Drzewo Jogi” Śri BKS Iyengar omawiając osiem tradycyjnych członów jogi dzieli je na trzy poziomy.
Na poziomie pierwszym umieszcza yamy i niyamy, czyli wskazówki według których jogin powinien postępować zarówno w stosunku do siebie, jak i do otaczającego go świata.
Na drugim poziomie są sposoby, z którymi jogin pracuje nad sobą, jak to określił: „na drodze wzajemnego przenikania ciała i umysłu, umysłu i duszy”. Składają się na nie: asana – opanowanie ciała poprzez pozycje jogi, pranayama – opanowanie oddechu i pratyahara – opanowanie zmysłów.
Na poziomie trzecim umieszcza owoce jakie praktyka przynosi, czyli koncentrację (dharana), całkowitą uwagę, medytację (dhyana) i jedność (samadhi).
Integracja oznacza jednoczenie wszystkich członów jogi. O ile przy uważnej praktyce efekty poziomu trzeciego pojawią się spontanicznie, to praktyka poziomu pierwszego musi być stale rozwijana i pogłębiana. Yamy i niyamy stanowią podstawę jogi. Bez ich kultywowania praktyka staje się jałowa. Yamy i niyamy to pytania, które jogin zadaje sobie ciągle. To inspiracja, która skłania go do podjęcia wysiłku poznania prawdy. Inspiracja, która prowadzi go do mądrości.
Jak zauważa Mirosław Harciarek, dwa pierwsze poziomy to praca z obszarem świadomości i nieświadomości. Yamy i niyamy są praktyką w sferze działań świadomych. Asana, pranayama, i pratyahara to praktyka w sferze działań nieświadomych. Istotną częścią praktyki jest równoważenie tych obszarów.
Polecam wywiad Justyny Moćko z Mirosławem Harciarkiem „Joga jako metoda psychoterapii”
Dzieki za ciekawe informacje