Żebrak puka do drzwi cesarza. Cesarz wychodzi na poranny spacer do swego ogrodu. Kiedy indziej trudno byłoby żebrakowi uzyskać audiencje. Ale tu nikt nie może przeszkodzić.
– Czego chcesz? – cesarz pyta żebraka.
– Zanim o to zapytasz pomyśl dwa razy! – ten odpowiada.
Cesarz nigdy nie widział tak odważnego człowieka; walczył na wojnach, odnosił zwycięstwa, udowodnił ze nikt od niego nie jest potężniejszy, a tu nagle żebrak powiada mu pomyśl dwa razy, co chcesz powiedzieć bo możesz tego nie spełnić!
– Nie martw się to moja sprawa; proś o co chcesz a będzie to spełnione!
– Widzisz moją misę żebraczą? Chcę by została napełniona. Nieważne czym, warunek jeden, by została napełniona.
Wciąż możesz odmówić, ale jeśli zgodzisz się, ryzykujesz.
Cesarz roześmiał się. Misa żebraka… jeszcze go ostrzega? Powiedział premierowi by napełnił misę żebraka diamentami.
– Pomyśl dwa razy – znów powiada żebrak.
Wkrótce okazało się, ze żebrak ma rację, bo gdy tylko wsypywano diamenty do jego misy, znikały. Wieść rozeszła się po stolicy, tysiące ludzi przybyło, by to zobaczyć.
Skończyły się cenne kamienie, władca powiada więc: „Przynieście całe złoto i srebro, wszystko! Wyzwanie postawiono mojemu królestwu i godności”. Do wieczora wszystko zniknęło i pozostali tylko dwaj żebracy; jeden z nich był kiedyś cesarzem.
– Nim poproszę cię o wybaczenie za to, że nie posłuchałem ostrzeżenia, proszę zdradź mi tajemnicę tej misy.
– Nie ma żadnej tajemnicy- rzekł żebrak. To ludzka czaszka, polerowałem ją aby wyglądała jak misa.
– Cokolwiek do niej włożysz zniknie.
Czy kiedykolwiek pomyślałeś o swej misie żebraczej? Wszystko znika, władza, prestiż, szacunek, bogactwa.
Wszystko znika , a twoja misa żebracza ciągle domaga się czegoś więcej. I to więcej, odciąga cię od tego co jest. Pragnienie, tęsknota za czymś innym, zabiera cię z chwili, która jest teraz.