Pewnego dnia sokół przelatując nad wsią widzi rybę wypływającą na powierzchnię stawu. Pikuje w jej kierunku, łapie w dziób i odlatuje. Stado kruków, które śledziło tę scenę, rzuca się na niego i próbuje wyrwać mu zdobycz. Jest ich dużo, bezczelnych i hałaśliwych. Dołączają do nich inne. Sokół próbuje wzbić się w powietrze, ale kruki go opadają, atakują, dziobią, nie dają mu wytchnąć.
Kiedy do sokoła dociera, że to wszystko spotyka go dlatego, że wciąż trzyma zdobycz, wypuszcza ją.
Kruki rzucają się na rybę, a sokół odlatuje, lekki i swobodny. Nic ani nikt mu nie przeszkadza, ani go nie napastuje. Wreszcie może wznosić się coraz wyżej, w stronę nieskończoności. Jest wolny. Jest spokojny.