1.19 Bhava pratyayah videha prakriti layanam
Sutra opisuje szczególne przypadki osiągnięcia stanu samadhi przez osoby, które niekoniecznie praktykowały jogę w tradycyjny sposób, ale weszły w zaawansowane stany duchowe dzięki specyficznym uwarunkowaniom.
Tłumaczenie:
- Bhava pratyayah – poprzez wrodzone skłonności (bhava) lub pod wpływem wcześniejszych stanów bycia,
- Videha – istoty bezcielesne (dosł. „bez ciała”),
- Prakriti layanam – istoty pochłonięte przez prakriti (naturę, pierwotną materię).
Pełne tłumaczenie:
„Niektórzy osiągają samadhi poprzez wrodzone skłonności (bhava pratyayah)
jako istoty bezcielesne (videha) lub wchłonięte przez prakriti (prakriti layam).”
Interpretacja:
Ta sutra dotyczy specyficznych przypadków zaawansowanych stanów duchowych, które nie wynikają bezpośrednio z praktyki jogi. Są efektem specyficznych warunków karmicznych i skłonności jednostki.
- Bhava pratyayah (wrodzone skłonności).
Pewne istoty mogą osiągać stany bliskie samadhi dzięki swoim wcześniejszym doświadczeniom duchowym i karmie. Są to osoby lub istoty, które przeszły przez wiele żyć i mają naturalne predyspozycje do wchodzenia w zaawansowane stany duchowe. Takie skłonności mogą wynikać z wcześniejszej praktyki duchowej, nawet jeśli nie odbywa się ona w aktualnym życiu. - Videha (istoty bezcielesne).
Określenie „videha” odnosi się do istot bezcielesnych, czyli takich, które funkcjonują na poziomach niematerialnych. Patańdżali wskazuje, że niektóre dusze mogą być wolne od fizycznej formy. Ich duchowy rozwój jest wynikiem wcześniejszych doświadczeń, a nie aktualnej praktyki. Videha osiągają stany bliskie samadhi w swojej niematerialnej formie. - Prakriti layanam (istoty pochłonięte przez prakriti).
Istoty, które są całkowicie „pochłonięte” przez prakriti, nie przejawiają już swojej indywidualności i są w pełni zanurzone w naturze. Ich doświadczenie duchowe nie pochodzi z samodzielnej praktyki, lecz jest skutkiem zespolenia z prakriti (pierwotną naturą), co prowadzi do tymczasowego stanu bliskiego samadhi.
Głębsze znaczenie:
Patańjali opisuje, że istnieją istoty, które mogą osiągnąć stany bliskie samadhi, nawet jeśli nie praktykują jogi w tradycyjny sposób. Mogą to być dusze wysoko rozwinięte, które nabyły takie zdolności w wyniku wcześniejszych doświadczeń lub poprzez zespolenie z prakriti. Jednak te stany nie są trwałe i nie gwarantują osiągnięcia pełnego wyzwolenia, ponieważ są zależne od specyficznych uwarunkowań.
Sutra wskazuje na złożoność duchowych ścieżek i różnorodność dróg, jakie prowadzą do oświecenia, jednocześnie podkreślając, że pełne wyzwolenie (kaivalya) osiąga się poprzez systematyczną praktykę jogi i rozwijanie prawdziwego nieprzywiązania.
Zastosowanie w praktyce jogi:
Dla praktykujących jogę sutra ta jest przypomnieniem, że chociaż niektóre dusze mają naturalne predyspozycje do zaawansowanych stanów duchowych, prawdziwy rozwój i wyzwolenie są wynikiem świadomej praktyki. Regularne dążenie do samadhi poprzez abhyasa (praktykę) i vairagya (nieprzywiązanie) prowadzi do trwałych efektów. Nie można ich osiągnąć jedynie poprzez „naturalne” skłonności lub przypadkowe okoliczności.
Sutra ta przypomina o różnorodnych sposobach osiągania stanu samadhi, jednocześnie podkreślając wartość regularnej praktyki w drodze do trwałego wyzwolenia.