Cel rozwoju proponowanym przez system samodoskonalenia jakim jest joga to osiągniecie jedności. Joga oznacza: kontrolę, ujarzmienie, zjednoczenie, unię, połączenie, jedność. Rozwój duchowy człowieka wyraża się tu również w osiągnięciu harmonii przeciwieństw.
Kondycją świadomości dotkniętej przez uciążliwości (kleśa), jak stwierdzają Jogasutry, jest nieustanna huśtawka między przywiązaniem (raga) a awersją (dvesa). Czy znasz z życia codziennego nieustanną ucieczkę przed przykrością i gonitwę za dobrym samopoczuciem? Jogin podczas praktyki uświadamia sobie ten dualizm oraz przez świadomą akceptację jego obecności niejako uodparnia się na jego działanie. Jogasutry wskazują na to, jako efekt praktyki asan. Sutra 48 rozdziału „O ścieżce” (Sadhana Pada) mówi o tym krótko i zwięźle: „Dzięki temu nie dokuczają pary przeciwieństw”. Następuje to w wyniku opanowania pozycji, gdy staje się ona bezwysiłkowa i wewnętrznie spójna.
Pozycje jogi (asana) są laboratorium eksperymentalnym, w którym jogin w kontrolowanych warunkach doświadcza skrajnych niekiedy doznań. Doświadczenia te, jak już wspominałem, wynikają z wcześniej zapisanej oraz rejestrowanej na bieżąco w ciele historii naszego życia. Nie są one niczym oddzielnym. Są częścią nas.
Warto zauważyć, że sutry nie mówią o znikaniu par przeciwieństw, ale o zaprzestaniu ich niekorzystnego wpływu na świadomość. Praktyka jogi nie prowadzi bowiem do rozpuszczenia się w jakimś nieokreślonym niebycie, ale do poszerzenia świadomości. Dzięki temu możemy istnieć niewzruszenie w świecie targanym przeciwnościami.
To wyjście dotyczy również pierwiastków żeńskiego i męskiego świadomości. Nie oznacza likwidacji różnic. Oznacza poszerzenie świadomości umożliwiające przyjęcie perspektywy każdego z tych aspektów, jak i obu jednocześnie.