Przyjrzyjmy się jak wyglądają sekwencje asan od strony ich różnorodności. Poszczególne rodzaje hatha jogi różnią się pod tym względem diametralnie. Z jednej strony są metody, które zalecają praktykę jednej określonej sekwencji, z drugiej takie, w których każda sesja jogi wygląda inaczej. Powstaje zatem pytanie: co wybrać? Czy lepsze będą różnorodne sekwencje, czy może lepiej ćwiczyć jedną, stałą? Jak zwykle odpowiedź na to pytanie nie jest prosta, a wybór zależy od wielu czynników.
Skąd to zamieszanie
Przede wszystkim warto wyjaśnić skąd to zamieszanie. Różnorodność wynika z ogólnej postawy prezentowanej w filozofii wschodu, która zakłada, że nie ma jednej, najlepszej drogi do celu. Praktyka duchowa porównywana jest do wspinania się na szczyt góry. Są różnorodne ścieżki prowadzące w górę, a każda z nich jest odpowiednia dla innego charakteru podróżników. Jedni odnajdują się na ścieżce wiodącej ostro pod górę inni wolą iść trawersem. Ludzie różnią się od siebie temperamentem i stosownie do tego są różne sposoby ćwiczenia. W Bhagawadgicie, jednym z najdonioślejszych tekstów hinduizmu, przekazanych jest kilkanaście różnych sposobów praktyki jogi.
Mamy zatem pierwszą wskazówkę. Na początku warto spróbować różnych sposobów ćwiczenia, aby znaleźć to co najlepiej nam odpowiada.
Stałe sekwencje asan
Niewątpliwą zaletą stałych sekwencji asan jest to, że łatwo się ich nauczyć. To sprzyja przede wszystkim szybkiemu rozpoczęciu samodzielnej praktyki. Jest to ważne w przypadku, gdy nie mamy możliwości częstego kontaktu z nauczycielem. Ćwiczenie stałej sekwencji pomaga również w rozwinięciu koncentracji i jest bardzo dobrym przygotowaniem do medytacji. Pod warunkiem oczywiście, że uczeń rozpocznie medytację. Praktyka taka ma zazwyczaj charakter ogólny i dobra jest dla osób, które nie mają poważniejszych problemów zdrowotnych.
Różnorodne sekwencje asan
Zaletą ćwiczenia różnorodnych sekwencji asan jest to, że w o wiele większym stopniu uwzględniają indywidualną sytuację ucznia. Pozwalają dostosować praktykę do jego zdolności i ograniczeń. Praca tematyczna, z jaką możemy mieć tu do czynienia pozwala dotrzeć do bardzo głębokich bloków w ciele. Praktyka taka jest szczególnie dobra dla osób mających problemy zdrowotne. Wymaga ona jednak większej dyscypliny i doświadczenia, szczególnie jeśli chodzi o praktykę samodzielną.
Początkowo najważniejszy jest wybór metody, która zachęca nas do praktyki, sprawia, że nam się chce. Z czasem ważniejsze staje się, aby praktyka miała charakter równoważący. Tu największą rolę odgrywa nauczyciel, ale o tym następnym razem.